چهار شعر از: «قطعات» شاپور بنیاد

۱

مرد
     سرخوش نشسته میان باد
و جهان‌های برهنه‌اش را ارغوان می‌خواهد
اردی‌بهشتی نمانده است و
او نمی‌داند

       - «تو خواب بودی ای مسافر ِ دیروز!
         وقتی که آسمان ِ پنجره
         صاعقه را بر سیمای ما شکست
         و باد         نوشته‌ها را پریشان کرد»

اردی‌بهشت
    از دست رفته است
و 
زن
شمال افسانه‌هاش را ارغوان می‌خواند

       - «تو خواب بودی ای مسافر دیروز!
         وقتی که باد
         رازهای گنجه‌ی اجداد را
         بر خاک می‌نوشت»

اردیبهشتی نیست
اما هنوز
نی‌لبکش فرسنگ‌های بسیار را
              تصنیف می‌کند

۲
سایه شتاب دارد
و تندر
روی سنگ‌های بی‌حرمت نعره می‌کشد

«دیگر لبها از چه می‌نوشند؟»
[ستاره‌های ویران به جام و
لبریز از سقوط]
دیگر از چه می‌گویند
دروازه‌های مرگ ِ ارغوانی و
روزهای ما

در دالان سیاه
رقص استخوان‌ها
              اخطار می‌شود
اما هنوز
مرغی در شب می‌خواند
و زمردهای چشم سمندر شعله می‌کشد
اما هنوز
نقره‌های انگور
دخترکان ِ ما را سپاسگزار می‌خواهد
و می‌شود به زمان گفت منتظر باشد
تا بارِ دیگر
               سرو
                    را
                        نیایش کنیم

۳

لبخندِ ناگزیرِ کودک را
رؤیای بیشه‌ها و گل‌های ناگهان را...

اما درخت‌های کبودِ آذرماه
تکیه بر تاق‌های یاوه‌ی ویران دارند

سایه‌یی شفاف
بازی‌ی اشاره و نوازشی لطیف را...

اما ستاره میانِ اشک‌های پنهان گم شده است

عطرِ در آیینه و علف را...

اما لهیبِ خاطره
در سنگ
          شعله‌ور است

اما
آیا من کنار تاریکی‌ی صبح روزنی دیگر را...

۴

رقص برهنه‌ی دریا را
خلخال رقص جاشوان
                انکار می‌کند

هیهای!
میان این همه؛
خاموشی حفره‌یی است

           - «آیا
               تب
                   چهره‌ی مرا می‌شوید
               یا این عقوبتی دیگر است؟»

خیزاب
- شریان بریده‌ی گرداب -
            
          - «آیا این شکسته‌های ترس است
          یا عقوبتی دیگر
          که خوابها را تعبیر می‌کند»

رگ‌های همهمه
خلخال‌های خیس خاموشی...

از مجله آدینه

شماره۱۴۰- مهر۱۳۷۸